Dynamiczny rozwój Szczawnicy przypadł na połowę XIX wieku.
W roku 1857 przyjechał do Szczawnicy Józef Dietl - lekarz i propagator polskich uzdrowisk, który nakreślił kierunki rozwoju szczawnickiego zdrojowiska. Powstały wówczas nowe domy zdrojowe oraz pensjonaty. Odkrywane były kolejne lecznicze źródła.
W 1909 r. Szczawnica przeszła w ręce Adama Stadnickiego z Nawojowej. Jego działania, mimo że przypadły na trudny gospodarczo okres wojen światowych, doprowadziły do dalszego rozwoju Szczawnicy. Wyremontowanych zostało większość domów zdrojowych, poszerzono Park Górny o tereny Połonin, wybudowano Inhalatorium z jedynymi wówczas w Polsce komorami pneumatycznymi. Zbudowano komfortową „Willę Pod Modrzewiami”.
Wybuch II Wojny Światowej wstrzymał rozwój kurortu.
1948 r. - władze PRL upaństwowiły uzdrowisko.
1956 r. - powołano Państwowe Przedsiębiorstwo Uzdrowisko Szczawnica. Lecznictwo sanatoryjne w Szczawnicy ukierunkowano głównie na terapię chorób zawodowych górników i hutników. Zaczęto budować tzw. sanatoria branżowe, między innymi: „Hutnik”, „Górnik”, z czasem i inne: „Nauczyciel”, ”Budowlani”, „Papiernik”, „Dzwonkówka” oraz „Nawigator”.
2001 r. - spadkobiercy hrabiego Adama Stadnickiego wystąpili do Ministra Zdrowia o unieważnienie decyzji z marca 1948 roku o przejęciu na własność Państwowego Przedsiębiorstwa Uzdrowiskowego.
2005 r. - rząd polski zwrócił Uzdrowisko Szczawnica potomkom przedwojennych właścicieli, którzy podjęli się odbudowy kurortu poprzez liczne inwestycje oraz projekty propagujące Uzdrowisko w kraju i za granicą. W tym momencie Andrzej Mańkowski, wnuk hrabiego Adama Stadnickiego, wraz z żoną zdecydowali się zaangażować środki finansowe, by przywrócić Szczawnicy, miejscu które zawsze było bliskie ich sercu, dawny splendor i czar. Do realizacji tych celów założona została spółka Thermaleo.
